3731 woorden over pieken en dalen!

Hoi allemaal, na 2 twee dikke maanden zijn we eindelijk weer zover om onze avonturen met jullie te delen. Bereid je voor want de komende 3731 woorden zullen jullie ongetwijfeld perplex doen staan.

Na het schrijven van de vorige blog ontvingen we na drie weken ons paspoort terug met, ‘hoe kan het ook anders’ een verkeerde einddatum op ons werkvisum. We vliegen 21 augustus terug maar zouden stage lopen tot 13 juli waarna we wilden gaan reizen. Sinds 2015 heeft Tanzania een nieuwe president die behoorlijk aan alle touwtjes loopt te trekken. Zo zijn ook de visum regels aangescherpt. Het werkvisum is normaal 2 jaar geldig maar de immigratiedienst neemt vanaf 2015 de exacte stage datum over. Bij ons is die datum verkeerd doorgegeven door onze school waardoor we nu genoodzaakt zijn om een week eerder te stoppen. En ja, ‘hoe kan het ook anders’, alle andere studenten hebben wel de juiste datum op hun werkvisum gekregen. Voor ons betekent dit dat we officieel voor 6 juli het land uit moeten zijn of ons visum moeten verlengen. Dat laatste is helaas niet zo gemakkelijk en kost ook een hoop doekkoes. Na heel wat gesprekken en telefoontjes later is onze enige optie om een visumrun te doen naar Kenia. We moeten de grens over voor 6 juli door een Keniaans visum te kopen en mogen pas na 6 juli weer een nieuw Tanzaniaans visum kopen.  Als het goed is, is deze dan 60 dagen geldig en hebben we net genoeg tijd om legaal in dit ‘geweldige’ land te blijven.

6 april was Wouters verjaardag en dat moest natuurlijk gevierd worden. Van 5 t/m 9 april verbleven we in het Firefly hotel in Bagamoyo. Met onze backpack gevuld lieten we ons door Bwire naar het busstation brengen. We stapten in een krakende, hobbelende, zonder airco hebbende maar met leer beklede bus. We vertrokken om 6 uur en de rit zou ons in 7 uur naar de kust brengen. Halverwege waren we niet zeker of de bus wel langs Bagamoyo zou gaan omdat iedereen een ticket naar Dar es Salaam had. Wouter stond op, trok z’n stoute schoenen aan en liep waggelend door het gangpad terwijl de bus met 100 km/uur langs struiken, auto’s en mensen scheurden. De buschauffeur bleek geen Engels te spreken maar met handen, voeten, google maps en een telefoonnummer van onze ticketregelaar werd uiteindelijk een soort van duidelijk dat het wel goed zou komen. Ietwat onzeker zette we onze reis voort en dankzij google maps konden we uiteindelijk zien dat de buschauffeur de goede afslag nam. Na 9 uur werden we gedropt op de grote weg vlakbij Bagamoyo waarna we een bagagi namen naar ons hotel. Helaas voor hun konden we genoeg Swahili om duidelijk te maken dat we geen domme mzungu’s (blanken) zijn om opgelicht te worden en konden we voor een prikkie instappen. Aangekomen bij het hotel keken we onze ogen uit want alles leek precies zoals op de foto. Een klein stukje Azië in Afrika binnen de hotelmuren want het dorpje zelf bestaat maar uit een handjevol mensen. De mooiste gebouwen zijn in de tijd van de slavernij door de Duitsers gebouwd. Alles ziet er behoorlijk oud en vervallen uit. De luchtvochtigheid aan de kust is veel hoger dan in Moshi waardoor we meteen liters zweet produceerden omdat de lucht veel heter aanvoelt. We dachten af te kunnen koelen in zee maar eenmaal aangekomen op het strand werd je overspoelt door rottende vis geuren. Overal op het strand werd vers gevangen vis schoongemaakt en verkocht waardoor het hele strand was vervuilt. Even met je blote voeten door het strand rennen zat er dus niet bij. We liepen van de haven weg en naar de andere kant van het strand, hopend op iets minder afval en stank. Doordat het eb was kon je heel ver de zee in lopen, het water was super helder blauw en het zand mooi wit. We liepen 150 meter de zee in en nog steeds was het water niet hoger dan onze knieën. Zwemmen zat er niet in, maar we hebben heerlijk als twee vogeltjes gebadderd. We genoten ervan dat we eindelijk ver konden kijken en onze zorgen konden vergeten. Via tripadvisor vonden we een super leuk barretje genaamd Nashes waar we Wouters verjaardag om 12 uur wilden vieren. We hebben de hele avond gekletst met twee aardige bardames (die ons nu nog steeds appen en bellen) en genoten van vers gevangen vis en Konyagi (lokale gin).  Om 22 uur was  alles al uitgestorven en besloten we om naar huis te gaan. We waren zo moe en zo gelukkig met het grote kingsize matras dat we meteen in slaap vielen.

De volgende ochtend was Marloes al vroeg wakker en moest Wouter een douche nemen zodat ze de kamer kon versieren. Marloes blies de 25 jaar ballonnen op en stak de verjaardags-kaarsjes in een appel aan. Vorig jaar waren we namelijk in Braunschweig en had Marloes op een kermis een versuikerde rode appel gekregen waar Wouter een beetje jaloers op was. Bij gebrek aan taart gaf Marloes deze appel vervolgens inclusief brandende kaarsjes om half 5 s’ ochtends als verassing voor Wouters verjaardag. Om deze traditie voort te zetten kreeg Wouter dit jaar weer een appel en wordt het volgend jaar vast een appeltaart! Onderweg naar ons ontbijt probeerde Marloes een verassing te regelen met champagne en taart. Dit bleef geheim totdat de serveerster aan onze tafel kwam vragen welke taart we wilden… NOOO haha. Een extra lekkere verjaardags-shake werd gebracht inclusief bloemen uit de tuin waarna Wouter z’n ‘Nederlandse’ cadeautjes kon uitpakken. We werden om half 2 terug in het hotel verwacht dus maakte we een heerlijke strandwandeling. Eenmaal terug bleek half 2 natuurlijk 4 uur te worden maar het was het wachten meer dan waard. Marloes nam Wouter mee naar een versierde romantische tafel waar de wijn al klaar stond (bij gebrek aan champagne). Al het hotelpersoneel kwam happy birthday zingend in een rijtje aangelopen met de taart in hun hand. De taart was versierd met Happy Birthday Mark omdat Wouters naam niet paste. We hopen de foto’s straks te kunnen uploaden aangezien we nu gebrek aan internet hebben. S’avonds gingen we weer naar Nashes omdat de bardames Wouter een verassing hadden beloofd. Het was karaoke avond en Wouters naam stond met grote letters op de beamer geprojecteerd. Toen het dakterras vol zat werd een rapversie van happy birthday gedraaid en moest Wouter zijn dancemoves laten zien. Ietwat ongemakkelijk schuifelde hij naar voren waarna hij Marloes dwong hem te ondersteunen. Daar stonden we dan, met zn tweeën in het middelpunt te rapdansen. We hebben een heerlijk weekend gehad en konden opgeladen en met frisse moed onze stage weer hervatten.

Weer terug in de werkelijkheid had Marloes een paar dagen later bij ons favoriete Indische restaurant een kookworkshop georganiseerd als afscheid voor onze huisgenoten. We werden met z’n allen in de keuken opgewacht waarna we zelf mochten kiezen welke gerechten we wilden maken. We kozen de lekkerste van het menu en leerden hoe we naan kunnen maken in een tandoori oven. Het enige jammere was dat overal kleurstof en adjino moto (smaakversterker) werd ingegooid, na onze aromat verhalen begrepen we ineens waarom dit ons favoriete restaurant is. Na het koken mochten we alles opeten, maar omdat het zoveel eten was nodigden we al het personeel uit om ons te vergezellen. Zo bescheiden als ze zijn kwamen ze helaas niet bij ons zitten. De eigenaar kwam nog even langs en vroeg of we tevreden waren en dat waren we zeker want al met al hoefden we maar 8 euro per persoon te betalen. Hierna namen we afscheid van onze huisgenoten en gaven ze ons een tegoedbon voor een massage. Dit zagen we niet aankomen en vonden we super lief!

Inmiddels zijn we over de helft van onze stage en hebben we al heel wat verschillende ‘’bijzonder’’ eigenzinnige huisgenoten voorbij zien komen. Marloes heeft het hele huis voorzien van gebruiksaanwijzingen zoals; Done with number two make sure you flush your poo, keep it clean, take of your shoes before entering en don’t touch Marloes & Wouters groceries. Helaas blijkt elke notitie voor hun een vreemde taal te zijn en moeten we elke keer weer opnieuw uitleggen waar je kunt eten, hoe het zit met elektriciteit, dat ze niet hoeven te schrikken van de security, dat ze de deur op slot moeten doen voor onze eigen veiligheid, dat ze niet het warme water van een ander mogen weg kapen en nog veel meer. Vervolgens zijn ze eindelijk afgericht naar hoe wij ze willen hebben en dan vertrekken ze weer en begint het verhaaltje weer opnieuw. Als er iets kapot gaat is Wouter de aangesproken reddende engel om het weer te fiksen, zo heeft hij meerdere keren de boiler, de ingezakte bank, de waterkoker en de motor (!) gemaakt, (gesloopt), gemaakt. De reden waarom hij zo handig is komt doordat hij producten vaak test op robuustheid, veiligheid en stevigheid. Daarmee test Wouter of het aan zijn prestigieuze eisen voldoet. Het gevolg van deze “bijzondere” eigenschap is dat hij de producten daardoor vaak eerst “ per ongeluk” sloopt. Gelukkig maakt hij het altijd goed door het weer te fiksen en levert het vele komische momenten op.

Terug naar waarom we hier eigenlijk zijn. Sinds de vorige blog hebben we gekozen om onze stage voort te zetten op de chirurgische intensive care. Dit is wel de heftigste afdeling van het ziekenhuis maar het heeft ook de meeste middelen waardoor het voor ons de beste plek is om ook nog iets te kunnen leren. We wachtte al een tijdje op goedkeuring van ons projectvoorstel, dit had nogal wat voeten in de aarde omdat het ziekenhuis niet gewend is dat studenten hier ook daadwerkelijk iets willen bijdragen aan de ontwikkeling op de afdeling. Zo dachten ze dat we data gingen verzamelen en iets zouden publiceren. Dit was ten strengste verboden omdat we dan vooraf toestemming hadden moeten vragen. Het koste wat moeite om dit misverstand uit de lucht te helpen want we hebben moeten praten als brugman. Onze docent van de Hanze is langs geweest om te kijken hoe het gaat in het ziekenhuis en hier werd duidelijk dat we ons project mogen voortzetten. De afdeling was zeer tevreden over hoe we werken in het team en zien in dat wij anders zijn dan andere studenten. Het was een heftig weekend waarin we veel hebben gesproken over onze frustraties en ervaringen. Zoals het er nu uit ziet lijkt het ziekenhuis niet te willen dat er na ons nog nieuwe studenten voor 20 weken komen. Dat is volgens hun te lang en te ingewikkeld (en levert minder geld op). Omdat we niet weten wie dit allemaal leest kunnen we niet helemaal oprecht en open zijn over waar we tegen aan lopen. Dat vertellen we jullie onder 4 ogen en een borrel als we thuis zijn;) 

Om jullie mee te nemen naar onze werkplek beschrijven we voor jullie een “bijzondere” casus. Laatst halverwege tijdens de artsenvisite zagen we dat het niet goed ging met een patiënt. Hij had een super hoge hartslag en een hoge ademhalingsfrequentie, alles wees erop dat de patiënt dit in zijn eentje niet lang kon volhouden. We trokken weer een arts aan het jasje waarop een laconieke reactie volgt; ‘het valt allemaal wel mee’. We weten inmiddels aan welk jasje we moeten trekken en kregen gelukkig gelijk van een arts assistent. De patiënt was ernstig uitgedroogd en ondervuld waarop zij voorstelde een neusmaagsonde te plaatsen. Echter had de patiënt een slokdarmtumor waarop deze handeling niet zo eenvoudig uit te voeren is en complicaties makkelijk kunnen voorkomen. Bij het plaatsen van de sonde merkte Marloes dat de sonde niet in de maag maar in de longen lag. De artsen waren het hier niet mee eens en besloten de patiënt te voeden met hete thee via de sonde. Marloes haar hartslag steeg omhoog want ze hoorde geborrel vanuit de longen.  Nog steeds geloofden de artsen het niet en stonden wij machteloos en flabbergasted naast het bed want alles wees erop dat dit foute boel was. De artsen besloten het nogmaals te testen door meer thee door de sonde te geven. Wouter en Marloes keken elkaar verontwaardigd aan want we wisten op dat moment allebei dat deze patiënt te ziek was om deze complicatie te overleven. Helaas hadden wij niet de bevoegdheid om in te grijpen en moesten we de situatie accepteren

Sinds het regenseizoen is begonnen zijn er regelmatig flinke hoosbuien waardoor bomen regelmatig op elektriciteitskabels vallen. Laat dit nou ook net het geval zijn bij ons huis in de doctorscompound. Zo zaten we wel geteld 8 dagen zonder stroom terwijl we net onze vriezer hadden gevuld met verse sappige kip. Je zou denken dat het in Tanzania normaal is om zo lang zonder stroom te zitten maar tegenwoordig is de stroom in steden vrij goed waardoor er meestal alleen stroomuitvallen zijn van 1 of 2 dagen. Zelfs de locals hadden het met ons te doen omdat 8 dagen echt extreem lang is. Als je er eenmaal aan gewend bent kom je heel eind met wat kaarsjes, batterijen, powerbanks, barbecue op kolen en een thermoskan. Zo leefden we van dag tot dag, van restaurant naar restaurant, in de hoop dat het elk moment gefikst zou zijn. Uiteindelijk was de stroom terug en konden we weer warm douchen! Helaas was dit van korte duur want na 1,5 dag was er weer een boom omgevallen. Dit was voor ons de druppel want we hadden net weer de hele koelkast vol met eten om lekker te koken. Zodoende reden we wat rond want we hadden het idee om rond 19 mei een weekend weg te gaan om te vieren dat we een jaar samen zijn. We vonden een leuk hotel die we reserveerden voor het weekend daarna. We besloten alvast wat te eten op het leuke sfeervolle dakterras waar we uitzicht hadden op de Kilimanjaro. Marloes kwam terug van de wc en zei zullen we hier nu al blijven, we hebben toch geen stroom, moeten met school bezig en kunnen wel een goed matras gebruiken. Dit was alle bevestiging die Wouter nodig had want toen Marloes op het toilet was had hij dit ook al lopen bekokstoven. Zo besloten, zo gedaan en hebben we een heerlijk productief weekend gehad.

De week erna hebben we gewerkt en besloten we alsnog om voor ons 1jarige jubileum naar hetzelfde hotel te gaan. Op vrijdagochtend besloten we iets leuks te gaan doen. We gingen met Timothy, een lokale gids naar de Materuni waterval en koffieplantage. Na een rit van een uur moesten we hiken naar de waterval wat een oase was van tropische regenwoud en prachtige uitzichten. Ondertussen liet Timothy ons meerdere planten proeven en hadden we leuke gesprekken. Eenmaal bij de waterval dachten we lekker te kunnen gaan zwemmen. Timothy lachte ons al uit want hij zei het regent daar waarop wij dachten, dat maakt toch niet uit. De waterval was zo krachtig dat we 20 meter voor de waterval al zeiknat werden van de in een windhoos rond spetterende waterdruppels. Het water was super krachtig waardoor het niet veilig was om te zwemmen want af en toe valt er een boomstam naar beneden die je niet in je nek wilt hebben. Wat mooie kiekjes later liepen we terug richting de koffieplantage. Hier werden we hartelijk verwelkomt met een hoop gezang en brede glimlachen. Ze deden meerdere ceremonies waarbij wij koffie moesten malen met een Afrikaanse stamper waarbij zij om ons heen zongen en muziek maakten. Alles was een super vrolijk spektakel, we hadden in tijden niet zo gelachen. Het was zo gezellig dat Wouter na de koffie besloot om zijn portemonnee te trekken. Hij kocht voor het halve dorp bananenwijn en lokale gin uit plastic zakjes voor 20 cent. Dit resulteerde in een hoop gelach, gezang, gedanst en kekke foto’s. We kregen zelfs een speciale toespraak omdat Timothy had uitgelegd dat die dag erna onze love birthday is. Deze naam voor een jubileum hadden we nog niet eerder gehoord maar houden we er vanaf nu in. Niemand was opdringerig en ze bleven netjes en vriendelijk waardoor Wouter tot zonsondergang lekker heeft gedanst en Marloes met kindjes heeft geknuffeld. We besloten wat polaroid foto’s te maken waarna het hele dorp in rep en roer was want iedereen wilde de foto hebben. Uiteindelijk hebben we iedereen zover gekregen dat de foto werd opgehangen naast een 20 jarig oude polaroid aan de bar. We heb

ben s’ avonds heerlijk gegeten bij ons favoriete Indische restaurant El Rancho waarna we later terugkeerden naar ons hotel. Iedereen wist inmiddels dat om 12 uur onze love birthday begon waarop volgens hun natuurlijk geproost moest worden met champagne. Het hele hotel stond op de kop met de eigenaar en het personeel erbij.

S’ ochtends bij het ontbijt hadden we het over dat die dag echt de leukste dag tot nu toe was in Tanzania. Dat konden we wel even gebruiken! We besloten deze dag te beginnen met een wandeling omdat er naast het hotel een (inactief) vliegveld is wat nu wordt gebruikt voor landbouw waardoor het hele veld een prachtig groen gebied is waarbij je uitzicht hebt op de verre omgeving en Kilimanjaro. We maakten een rondje om het veld en wilden langs de weg van het vliegveld weer terug naar ons hotel. Dit was achteraf echter niet zo’n slimme beslissing want nog voordat we ook maar een hek hadden gepasseerd of bord hebben gelezen werden we aangehouden door security en gedwongen om mee te gaan naar het kantoor van het vliegveld. Onze hart sloeg even over want we begrepen niet wat hier nou gebeurde, we hadden immers niks verkeerd gedaan, overal liepen mensen en crossen motoren door het veld en we hebben geen enkel bord gezien dat we hier niet mochten lopen. We hadden meteen door dat we te maken hebben met corruptie maar bij een poging om weg te lopen werden onze armen vastgepakt en werd er gedreigd met een gevangenisstraf als we weg zouden lopen. Eenmaal in het kantoor werd er een wet onder onze neus gedropt waarop stond dat dit verboden gebied is en dat bij je bij overtreding 200 USD per persoon moet betalen of bij weigering 1 jaar de gevangenis in moet. We belden meteen onze contactpersonen en dachten dat Aneth ons contactpersoon uit het ziekenhuis wel kwam helpen. Ze zei dat ze er aan kwam maar na 3 uur wachten en een hoop stresszweet was ze er nog steeds niet. Ze wilden persé ons paspoort hebben voor registratie en namen geen genoegen met ons kopie, we probeerden op hun gevoel in te praten want Marloes haar tranen stonden inmiddels in haar ogen. Want vergeet niet dit was 19 mei, onze happy love birthday. We hadden in het begin onze hotelbaas David ook benaderd maar hij nam niet op, na 3,5 uur wachten had hij weer internet waardoor hij de appjes en gemiste oproepen zag. Hij pakte de motor en vergat in alle haast zijn eigen portemonnee maar kwam er meteen aan. Toen hij er eindelijk was zei hij meteen don’t worry en na een hoop Swahili later gaf hij ons zijn eigen motorsleutel waarop hij zei, ga naar het hotel ik regel alles, ik zie je daar! Wij snapten er niks van maar we wilden dit aanbod niet voorbij laten gaan dus sprongen we gauw op de motor. Door alle stress kreeg wouter de motor niet aan en kwam David ons nogmaals helpen. We scheurden naar het hotel en waren pas rustig toen we het hek binnen waren. Het personeel stond ons al lachend op te wachten want we waren blijkbaar de derde hotelgasten die waren opgepakt doordat ze door dat gebied wandelden. Toen David weer terug kwam in het hotel bleek hij voor ons te hebben betaald, gelukkig heeft hij de prijs naar 120 USD gekregen. Alsnog belachelijk want nergens staan borden of hekken waaruit blijkt dat dit een verboden gebied is, zelfs alle locals zeggen dat het onzin is en dat het alleen maar gaat om geld. Marloes probeerde Aneth te bellen om haar gerust te stellen dat we weer veilig zijn maar David vertelde ons dat ze een slecht mens is omdat ze nooit onderweg was naar ons. Ze schijnt letterlijk te hebben gezegd dat ze ons mee kunnen nemen naar de gevangenis omdat we onszelf in de problemen hebben gewerkt en het is niet haar verantwoordelijkheid om ons te helpen. Die zagen we niet aankomen maar verbaast ons achteraf eigenlijk niets. Zo gingen we van de leukste dag in Tanzania naar de ergste dag in Tanzania want in het kantoor scheten we beide in ons broek. Gelukkig waren we weer veilig maar we hadden de schrik goed te pakken en weer een teleurstelling te verwerken dus sloegen we de rest van de avond over om de dag erna weer opnieuw te beginnen.

Zoals jullie hebben gelezen is het maar goed dat we met zijn tweeën zijn en kunnen we elkaar steunen. We proberen ons te focussen op het positieve en knokken door om onze stage te halen. Het zal af en toe zwaar zijn maar gelukkig kunnen we dit samen aan! Wij kijken uit naar onze vakantie waarbij we straks lekker met onze voeten in het zand kunnen ontspannen. Als laatst willen we onze families bedanken voor de geweldige pakketjes die we hebben gekregen, de lieve brieven/ tekeningen en schilderijen fleuren onze kamer en onze gemoedstoestand helemaal op:-) Wij smullen regelmatig van alle Nederlandse lekkernijen uit het pakket! Tot de volgende blog en dikke knuffel van ons!