Het huis van ellende

Het is precies een week geleden dat we de vorige blog hebben geschreven. Er is zoveel om te vertellen dat dit waarschijnlijk een lange blog word want we hebben behoorlijk wat gal te spuwen, dus zet je schrap en schenk jezelf wat lekkers in.

Het plan om naar coco beach te gaan vorige week zaterdag veranderde naar slipway beach op aanraden van het hotelpersoneel. Een oase van rust kwam ons tegemoet met uitzicht over de hele baai rondom Dar es Salaam. Er waren voornamelijk alleen blanken en daar was de prijs ook naar. We namen plaats onder een rieten parasol en bestelde voor het eerst de lokale vis en dronken een mojito. Na een avondje relaxen namen we een bagagi terug naar huis, dit is een soort tuctuc voor de aziaten onder ons. Ook wel bekend als een motortaxi met dakje. Wouter vertrouwde de chauffeur echter niet en zei dat hij een mes bij zich had (wat niet zo was) om er zeker van te zijn dat we veilig werden afgezet. Marloes vond dit wat overdreven want merkte dat de chauffeur dit niet echt kon waarderen. Gelukkig werden we veilig thuis gebracht waarna we gauw ons bed in doken. De dag erna wilden we toch graag naar coco beach, hopend op meer lokale prijzen en minder blanken. Er was een mooi wit strand en super helder blauw water. Lopend over het strand ontweken we hier en daar een kwal en een aangespoelde inktvis. We sloten de dag af in het hotel en pakte s´avonds onze tassen alvast in voor de vlucht van maandag.

Maandag was het zo ver, we vlogen om 15:30 met een klein vliegtuigje naar de Kilimanjaro. Bij het inchecken moesten we bij betalen voor onze extra koffer. Voor 23 kg moesten we 240.000 tanzaniaanse shilling betalen, dit komt neer op zo´n 100 euro. Bij de betaling maakte Wouter een grapje en vroeg of een special price mogelijk was. Tot onze verbazing was dit nog mogelijk ook en mochten we zelf bepalen hoeveel we wilden betalen alleen kregen we dan geen bon. Dit deed ons argwanen en we wisten van schrik niet meer hoeveel we wilden betalen en vroegen of dit de normale gang van zaken was. We wilden natuurlijk zeker weten of onze koffer wel zou aankomen. Maar natuurlijk wilden we als het even kon ook die korting. We zeiden: is 150.000 shilling genoeg, waarop hij zei dat dit kon. Zo afgesproken liepen we weg met wat extra cash maar tegelijkertijd ook een onderbuikgevoel. Komt onze koffer nou wel aan??

Wachtend op onze vlucht ontmoette we een Duitser die bij ons kwam zitten nadat we hem uitnodigde. Al gauw hadden we hier spijt van aangezien hij alleen maar aan het woord was. We probeerden er af en toe tussen te komen maar hij negeerde onze vragen wat leidde tot een erg eentonig gesprek waarvan we de helft niet begrepen. De man was zenuwachtig omdat hij met een chinese vrouw op safari ging die hij jaren geleden eens op een bruiloft had ontmoet. Hij vertelde ook dat hij arts is en dat het ziekenhuis in Moshi erg corrupt is. We vroegen hem om tips waarop hij zei blijf lachen, mensen zijn overal hetzelfde en neem geen nootjes aan van kinderen want daar zitten vaak eitjes van wormen bij. Hij bleef maar praten en kwam bijna achter ons zitten in het vliegtuig. Wij zagen de bui al hangen maar gelukkig zat hij een paar rijen achter ons. Na 1,5 uur vliegen zagen we de Kilimanjaro vanuit het vliegtuig tussen de wolken verschijnen. Aangekomen op het vliegveld zagen we tot onze opluchting al onze bagage. Toen dachten we: waarom hebben we alsnog zo veel betaald?

Buiten stond een man met een papier in zijn hand met daarop onze namen om ons naar Moshi te rijden. Opgelucht in de auto met de airco veelste koud reden we binnen een uur naar Moshi. Het viel ons meteen op dat het hier veel groener is dan in Dar es salaam. Ook zagen we een glimp van de top van de Kilimanjaro waar nauwelijks meer sneeuw op ligt. We reden langs de gevangenis waar we mannen in oranje pakken buiten in het land zagen werken. Een gek idee want ons huis staat er maar 20 minuten van vandaan. Voor de zekerheid vroegen we of er ooit iemand is ontsnapt waarop hij een vaag lacherend antwoord gaf die we niet konden verstaan. Gearriveerd bij ons huis bleek dat Aneth, ons contactpersoon vanuit het ziekenhuis de taxichauffeur niet had betaald terwijl ze zei dat ze dit voor ons zou regelen. Hij vroeg 60 USD en we vertrouwde dit niet dus vroegen we of het goed was dat we dit morgen met Aneth zouden afhandelen. We inspecteerden het huis en tot onze verbazing waren we de eerste wat we heel erg chill vonden. Stromend water, 2 wc´s een badkuip met een kapotte douche, een halfgaar gasfornuis en wat gammele stoelen. Hier moeten we het de komende vijf maanden mee doen. Zoals jullie van ons waarschijnlijk wel weten konden wij niet stilzitten en gingen we meteen aan de slag. Marloes deed de was en Wouter inspecteerde het huis en het gras. We hebben ons opgefrist en gingen naar het dichtsbijzijnde restaurant waar we drie keer raden: chicken with chips aten. Het enige wat ze hadden maar het smaakte verrassend vers en lekker. In het pikkedonker en dankzij google maps vonden ons huisje terug. We maakten een grapje over mensen die buiten rond ons huis spoken. Wouter scheen met zijn lampje naar buiten en schrok zich rot toen hij twee grote ogen en een witte glimlach zag. Na deze hartaanval bleek het de security te zijn die 24/7 rondom ons huis zit te lanterfanten. We kunnen nog niet echt wennen dat er continue mensen rondom ons huis zijn en zogenaamd op onze spullen letten. De volgende dag gingen we naar Aneth in het ziekenhuis om kennis te maken en het taxigeld te betalen. De kennismaking voelde niet welkom want het ging alleen over geld. Ze maakte duidelijk dat we pas kunnen beginnen als al het geld van ons huis is betaald. Dit hebben we 2 week geleden al overgemaakt maar duurt blijkbaar lang om te checken, we moeten voortaan contant betalen zodat ze dit in eigen zak kunnen steken. Je mag alleen in USD betalen ipv Tanzaniaanse shilling wat ons meteen doet argwanen. Heeft de duitse arts dan misschien toch gelijk? We hebben de taxirit maar betaald zonder extra vragen en besluiten naar huis te gaan. Ons werkvisum en de geldtransacties moeten eerst in orde zijn voordat we mogen beginnen in het ziekenhuis. Stiekem mag het van ons wel 2 week langer duren en vinden we het niet erg om later te beginnen. Pole pole was het toch?

De rust in het huis was helaas van korte duur want de tweede dag arriveerden er 4 alternatieve naar zweet stinkende zweedse huisgenoten en 1 duitser. Hij is op de eerste dag in Dar es Salaam tijdens een verkeerde taxirit beroofd van al zijn waardevolle spullen en dwongen 4 zwarte mannen hem al zijn geld op te nemen waarna hij op een bus is gezet naar Moshi. Gelukkig is dit ons ´nog´ niet overkomen, maar we houden ons hart vast. Ze blijven 8 weken en kregen de grootste kamers. Wij hebben gelijk de halve koelkast en wat keukenkastjes opgeeist omdat we van plan zijn vaak te koken en verwachten dat de rest alleen uit eten gaat. 1 kleine koelkast voor 7 mensen in een land waar het 34 graden is, dat wordt vechten.

Nu zijn we bijna een week verder en heel wat frustraties rijker. Het huis valt bijna van ellende uit ekaar door de miljoenen termieten die al het hout opvreten, inclusief onze kledingkast. We hebben geregeld geen water omdat de security geen idee heeft hoe het hier werkt en voortdurent de kraantjes buiten het huis open en dicht draait. Het gasfornuis is zo traag dat het eten pas na drie uur gaar is. Je kunt niks buiten laten hangen want de security is corrupt en eigent dit zich meteen toe. We hebben afrikaanse ramen waarvan de helft van het glas ontbreekt waardoor er bij elke windvlaag een emmer zand naar binnen waait. Hier valt niet tegen op te poetsen dus zal dit blijkbaar een kwestie zijn van accepatie. Als je warm wilt douchen moet je de boiler 30 minuten van te voren aan doen. Echter zien de andere zwetende stinkende huisgenoten hun kans als het lampje brand en stappen ze onder de douche voordat jij de kans hebt en sta je zelf met koud water te douchen. Als je je was ophangt buiten stinkt het naar verbande afvallucht omdat dat in de tuin door onze housekeeper word verbrand, ookal is het illegaal. Daarnaast is de elektriciteit waarschijnlijk ook corrupt want we betalen 40.000 shilling per week om een meterkastje op te laden die langzaam aftelt. Echter blijft de electriciteit gewoon werken als je het meterkastje uit zet en geeft dit het vermoeden dat je betaald voor gebakken lucht….. En dan nog niet te spreken over alle insecten hier….. Bij deze dopen we het huis tot de naam: ¨het huis van ellende¨.

Gelukkig hebben we ook iets leuks te melden en hebben we een aardige behulpzame taxichauffeur, Bwire gevonden die we voortaan kunnen bellen als we iets nodig hebben. Hij komt betrouwbaar over en heeft ons geholpen om alle basisdingen voor een lokale prijs te kopen. Zo reden we met 2 lekker zittende stoelen, een ventilator en een hoop andere spullen in zijn bagagi terug naar huis. Hij leert ons ook nog wat swahili en wij hem engels. Gister zijn we met hem naar een zwembad gegaan omdat hij vroeg of wij hem wilden leren zwemmen. Wij dachten dat doen we wel even maar dit bleek toch iets meer tijd te vergen. Hij dacht dat het water hem schade kon aanbrengen en durfde niet met zijn hoofd onder water te gaan. Toen we doorhadden dat dit zijn angst was hebben we hem eerst maar geholpen om met zijn hoofd onder water te gaan, hierna ging het zwemmen al iets beter. Na een paar uur zwemmen waren wij natuurlijk weer verbrand want we waren vergeten om onze ruggen in te smeren.

Bwire vertelde ons over de corruptie in Moshi nadat we vroegen waarom hij altijd de hobbelige weg neemt in plaats van de asfalt weg, die ook nog is sneller is. Taxichauffeurs rijden om zodat ze de politie ontwijken want zodra er een blanke in de taxi zit worden ze aangehouden en moeten ze extra geld betalen. In het centrum moet je ook betalen om te parkeren, Bwire heeft dit echter al vooruit betaald voor een jaar. Maar wanneer er blanken in de taxi zitten moet ook hier extra parkeergeld betaald worden. Alles lijkt om geld te draaien en iedere blanke word gezien als lopende goudstaaf. Even snel boodschappen doen zit er niet in, want alle prijzen zijn overal anders en je bent lang bezig met afdingen om niet te worden afgezet. We weten steeds beter wat alles hoort te kosten al blijft het heel vermoeiend en tijdrovend om boodschappen in te slaan.

Vanmorgen zijn we naar een baptistenkerk geweest waar bij aankomst de engelse dienst al voorbij was. We zagen een andere blanke man zitten die toevallig ook nederlands was en besloten er bij te zitten. We moesten ons voorstellen dus zeiden we stuntelig: mimi ni Marloesi en mimi ni Mark (Ik ben ..) waarna we welkom werden geheten door 40 plakkerige warme handjes. Helaas was de hele dienst in het Swahili. Naast Marloes zat iemand die af en toe in slecht engels vertaalde dus hebben we niet veel begrepen waardoor de dienst erg lang duurde. Tegen het einde van de dienst werd geld gevraagd om een nieuw drumstel te kopen. De dominee vroeg aan iedereen persoonlijk welk bedrag ze wilde geven. Door groepsdruk voelde je je meteen verplicht om mee te betalen want iedereen keek je aan wanneer de dominee je aansprak. Helaas ging het hier ook weer om geld.

Tot slot kun je ´s avonds niet veilig over straat lopen, moet je oppassen wie je vertrouwt en heb je altijd in je achterhoofd dat er ingebroken kan worden. Morgen gaan we naar het immigratie kantoor om te kijken of ons werkvisum al klaarligt. We gaan ook langs Aneth om te kijken of al het geld inmiddels binnen in gekomen en we deze week kunnen beginnen in het ziekenhuis. Ben benieuwd wat ons daar te wachten staat.

Al met al is dit niet echt een positieve blog geworden. We hopen dat we bij de volgende blog meer op ons gemak zijn, meer kunnen ontspannen en wat kleurrijkere verhalen te vertellen hebben. Zo niet, boeken jullie dan ons ticket terug?