Pole Pole

Heel wat geregel, stress en afscheidsborrels zorgde voor steeds dieper liggende wallen. Na het laatste etentje met Marieke en Wilco vanwege zijn half jaar stage op zee, eindigde we de avond met een borrel in de barrel. Het kaasplankje konden we niet weerstaan wat achteraf gezien misschien iets minder slim was vanwege de opkomende aroma´s. Eenmaal thuis om 22:30 uur deden we nog één tassen check waarna natuurlijk bleek dat de backpack 1,5 kilo te zwaar was en de koffer een klem miste waardoor de koffer bijna ontplofte. En zomaar ineens was het 1:30 uur. Na een korte slaapsessie ging de wekker om 5:30 uur af. De laatste dingen naar de berging, kopje koffie erbij en wachten op taxibedrijf Mooibroek. Dankzij de reddende sjorband van Ben en Margreeth kon alles gelukkig toch mee. Om 7 uur reden we naar Schiphol en begon de spanning op te bouwen. De sportieve bochtjes van Ben, de kazige aroma´s van gisteren en een beetje zenuwen deed de maag van Marloes ontvouwen. Gelukkig was daar de reddende AH boodschappentas die al gevuld was met de bloedende zakdoekjes uit Wouters neus. De maag en neus geleegd en schiphol kwam eindelijk in zicht.

Daar zaten we dan met z´n allen inclusief een kopje koffie elkaar zo ´droog mogelijk´ aan te kijken. Na het laatste degelijke bakkie koffie was het tijd om naar de gate te gaan en afscheid van elkaar te nemen. Met de nodige tranen en afscheidsknuffels werden we uitgezwaaid en gingen we met zn tweeën het avontuur tegemoet. Eindelijk zaten we in het vliegtuig naar Dar es salaam in Tanzania! Eenmaal boven in de rij voor de douane konden we nog net een glimp opvangen van onze ouders en Sieme die afscheid van elkaar namen terwijl wij van boven keken zonder dat zij iets in de gaten hadden.  Bewijs staat later tussen de foto´s.

We gingen soepel door de douane, al vergat wouter natuurlijk zijn broekzakken te legen en kreeg hij een waarschuwing. In de tax-free hal gauw naar de wc, blaas leeg en hup op zoek naar cola. Je zou denken dat het hier goedkoper zou zijn maar mooi niet, cola: 3,50 + saucijzenbroodje: 7 euro. In alle rust dachten we te kunnen genieten van deze hollandse lekkernij. Eenmaal lopend naar de gate bedacht wouter nog even van zijn rust te kunnen genieten op het toilet. Marloes wachtte om de hoek maar werd al snel aangespoord op te schieten toen ze door hadden dat wij naar Dar es salaam moesten. De gate ging namelijk al sluiten. Marloes vloog de heren wc in waarbij ze tegen een ietwat stevige buik op botste waarna ze riep: Wouter, opschieten de gate gaat dicht! Wouter probeerde in alle haast zijn portie te lozen en kwam met een verhit hoofd de bocht om scheuren. Rennend naar gate nummer 5 konden we nog net onder het poortje door schuiven. We mochten gelukkig nog naar binnen=D.

Eenmaal op onze stoel, geïnstalleerd en naast het raam kwam het vliegtuig dan eindelijk van de grond. Woep Woep. There we go! Op 10 km hoogte opende we onze cadeautjes van Ben en Margreeth. En ja, dit ging ook niet zonder tranen.. voor ons beide een persoonlijke brief met een super mooi dagboek om onze avonturen in op te kunnen schrijven. De vlucht verliep soepel maar met behoorlijk wat turbulentie. Maar dankzij de hangers van christoffel die wouter van zijn ouders en sieme heeft gekregen vlogen de uren alsnog voorbij. Naast ons zat een Roemeense Tanzaniaan die voor het eerst sinds 6 jaar zijn familie weer ging zien. We deelden snacks met elkaar en kregen wat lokale tips. Bij aankomst in Dar es salaam moesten we ons visum nog regelen. We stonden bijna als laatste in de rij en hier sloeg de hitte gelijk al toe. We moesten ons paspoort afgeven voor controle, waarna we enige tijd later weer terug kregen. Alle mensen uit het vliegtuig stonden in een groep te wachten totdat hun naam werd omgeroepen en je je paspoort terug kreeg met visum. Onze tassen lagen al een tijdje op ons te wachten, alles zag er gelukkig onbeschadigd uit en de koffer was niet ontploft =). Nu eerst nog langs de douane waar onze tassen door een röntgenapparaat werden gehaald terwijl niemand keek of er ook echt iets geks in zat. Volgens mij hadden we echt alles mee kunnen nemen haha. We zijn benieuwd of dit net zo zal zijn tijdens onze binnenlandse vlucht naar de Kilimanjaro aanstaande maandag. 5 meter verder stonden we echt buiten en moesten we een veilige taxi zien te regelen, want we waren gewaarschuwd voor neppe taxi´s. Ietwat twijfelachtig liepen we naar de enige taxi chauffeurs die we zagen, we hadden geen alternatief dus we besloten de gok te wagen. 35 USD voor naar ons hotel. Lang leve offline google maps want we konden precies zien hoe de taxichauffeur reed en of we de goede kant op gingen. 5 uur s´ochtends kwamen we aan en wonderbaarlijk mochten we ook gelijk onze hotel kamer in. In Nederland zou je eerst tot 12 uur moeten wachten. Na een koude douche en een paar uur slaap later werden we wakker om 11:15 uur. Om een jetlag te voorkomen besloten we de stad te gaan verkennen al bleven we het liefst de hele dag slapen haha. Zomerkleding en slippers aan, zonnebril op en gaan.

We zitten middenin het centrum, in de Kariakoo buurt waar het gigantisch druk is. De plek staat bekend om de straten marktkraampjes waar we vanuit ons hotelraam op uit kijken. In de lonely planet hebben we een looproute gespot die langs 12 highlights van Dar es salaam gaat. Met onze rugtas op de rug besloten we recht door de markt richting de kust te lopen. Hier kwam de eerste shock toch wel voorbij. Het was zo gigantisch druk, de eerste zakkenrollers deden al een poging. Wouters rugtas was niet veilig dus droeg hij hem maar onder zijn arm. Iedereen keek ons aan, we gaven dan ook bijna letterlijk licht zo blank zijn we haha. Verstoppen is hier onmogelijk. En dan niet te vergeten, die hitte! Eenmaal aangekomen bij de kust raakten we in gesprek met een Tanzaniaan die zichzelf George noemt. We wilden graag iets lokaals eten dus vroegen we om tips. Hij nam ons mee naar een achterstallige vreetschuur. En nee we wisten wel dat hij uiteindelijk iets van ons wilde maar omdat we de local experience wilden ervaren besloten wij de proef op de som te nemen. Er werd ugali voor ons besteld, wat Marloes een beetje deed denken aan de TZ (eten) ervaringen uit Ghana. Het is een soort deegbal van mais wat je doopt in soep met bonen en wat gekke groenten. Gelukkig smaakte het beter dan in Ghana en was het op voordat we er erg in hadden. Toen de rekening kwam, werd ons vermoeden al bevestigd maar omdat we nog niet thuis waren in de valuta hebben we maar gewoon betaald. Achteraf gezien hebben we het dubbele betaald. Maar alles voor de foto. Hij vroeg naar onze verdere plannen want hij zag in zichzelf wel een persoonlijke daggids. Hier hadden wij geen zin in dus besloten we met z´n tweeën verder te gaan. Dit ging echter iets moeilijker dan verwacht. Een gratis maaltijd was niet genoeg dus probeerde hij zijn tekeningen en armbandjes aan ons te verkopen. Een paar boze en gefrustreerde blikken later waren we uiteindelijk van hem verlost. Vanaf hier liepen we de kust af in de brandende zon, niet in de gaten hebbende dat de UV straling hier 10x sterker is dan in Nederland. Natuurlijk hadden we ons niet ingesmeerd, want we zouden maar even naar buiten. Eenmaal thuis bleek de schade bijna tweedegraads. Ons lesje weer geleerd en vanaf nu factor 50!

Via tripadvisor vonden we een goede recensies over de beste BBQ van Dar es salaam. Dit wilde we wel proberen dus met de benenwagen op zoek naar dit restaurant. Het was inmiddels al donker dus toen we het hotel uitgingen waarschuwde de security ons nog dat het s´avonds voor blanken gevaarlijk kan zijn. Een beetje twijfelend of we nog wel moesten gaan gingen we toch. Lopend over straat voelde we ons toch niet veilig en doken we het eerste beste indische tentje in. Waar we alsnog 20 minuten over deden want op de één of andere manier zijn de eettentjes hier goed verstopt. De vrouw van het restaurant was super blij dat we er waren en het leek alsof ze de hele avond nog geen klanten hadden gehad. We bestelden kip met naanbrood en patat omdat het ons werd aangeraden. Met uitzicht op wat golfplaten en een zandweg waar af en toe 2 witte ogen ons voorbijlopend aanstaarde. Het eten was verrassend super lekker, zo goed gekruid dat we 2 dagen later nog steeds gele vingers hadden. Want oja, je eet hier met je rechter hand. Links is voor je poepert.

Donderdag besloten we het Pole Pole (rustig, rustig) aan te doen. Het ontbijt bestaat uit rijst/noedels/zoete broodjes en alles is bedekt met een laag olie. Gelukkig kregen we op verzoek een vettig gebakken ei met een kopje thee. De rest van de dag hebben we aan ons schoolopdracht en deze blog besteedt. S´avonds dronken we ons eerste Kilimanjaro biertje op het dakbalkon van ons hotel om op ons avontuur te proosten. 1 halve liter kost je net zoveel als een maaltijd. Het smaakt een beetje als corona, fris en dorstlessend. Bij Wouter hakte het biertje er behoorlijk in door de hitte en was hij lekker ‘sjikke’. (voor de onwetenden onder ons, sjikke is het oldenzaalse woord voor aangeschoten)

Vrijdag gingen we op zoek naar al die verstopte restaurantjes want we wilden nu wel wat anders dan fried chicken & chips. Het gerecht wat iedereen je aanraad als je vraagt wat ze zelf het lekkerst vinden. Naar een paar uur lopen, sloeg de hitte en honger toe en vonden we eindelijk een restaurantje. We vroegen om het menu maar het enige wat ze nog hadden, je raad het al, was fried chicken & chips. NOOOO. Toch maar 1 bordje gedeeld om de ergste honger te stillen. We liepen naar buiten en nog geen 10 meter verder vonden we daar een gezellig lokaal terrasachtig restaurant met muziek. Eindelijk een beetje afrikaanse gezelligheid, daar moest natuurlijk op geproost worden. Het is tenslotte een beetje vakantie. 2 bier besteld en 2 BBQ sticks, Wouter niet wetend dat hij geit aan het eten was wat hij als rundvlees clusterde. In NL was hij er niet van te overtuigen dat geitenvlees best lekker is maar hij is nu al om. Ons bier was nog niet op of de serveerster kwam er aan en vroeg of we nog bier wilden bestellen. We zeiden Nee maar we kregen er twee. Dus we liepen lekker ´sjikke, sjikke´ naar huis. We voelden ons ineens heel veilig en al die blikken deden ons weinig.

We gaan nu een simkaart regelen en pakken daarna een taxi naar coco beach. Eens kijken of er daar wat te doen is want in Dar es salaam is er over het algemeen weinig te beleven. See you soon en hou onze blog en facebook in de gaten. Foto´s komen laterrrrr….

Lieve groetjes van Marloes & Wouter.